Doemdenkerij zijn de hardnekkigste schimmels van mijn brein: ik hoef maar op een besmette plek te gaan staan en tadaa, de jeuk en de schilfers vormen een hardnekkig jasje om mijn voeten. Maar inmiddels ben ik succesvol in het werkende medicijn: shoppen, zoals alleen vrouwen dat kunnen, op zoek naar een spreekwoordelijke kapstok voor deze hardnekkige jas vol negativiteit.
Als full-time overloaded denker ben ik altijd met 1001 dingen in mijn hoofd bezig. Je kent het wel. Standaardzinnen als: “Waar denk je aan?” en “Waar kijk je naar?” worden regelmatig naar mijn hoofd geslingerd wanneer ik weer eens gereserveerd overkom of in het duister zit te staren. Tot grote irritatie van mijn mannelijke medemens. Achter onze typisch vrouwelijke antwoorden verschuilt dikwijls een boodschap die aan onze ogen af te lezen is. Absolute dank ben ik verschuldigd aan mijn hardwerkende hersencellen.
Alhoewel, dat hardwerkende is misschien niet het goede woord. ‘Drukmakende’ is wellicht een beter synoniem. Want mezelf druk maken om niets, ja dat kan ik wel. En of het dan om niets gaat, is naderhand altijd een fel discussiepunt. Feit blijft dat mijn hersens niet altijd functioneren waarvoor ze bedoeld zijn. Vaak genoeg heb ik me afgevraagd welke psycholoog zich over mijn hersens zou durven buigen. Waarvan ik er eerst van overtuigd was dat het prima functioneert daarboven, heb ik tegenwoordig vaker twijfels dat ze er bij mij een knopje zijn vergeten aan te schroeven: ‘Searching for the off-button on my head’.
Ik kan me dan ook gruwelijk hard irriteren aan iedereen die eraan bijdraagt om onze hersenpannen op hol te brengen. De onzekerheid en druk worden steeds hoger. Iedereen moet tegenwoordig maar iets van je vinden. Onze hele maatschappij draait om succes, hoge druk en idealen in deze geïndividualiseerde samenleving. De media staat er vol van. Kinderen, politiek, geen 9 tot 5 mentaliteit, vrijwilligerswerk, en dan het liefst alles terwijl we er op-en-top uitzien. Mij niet gezien.
Mensen zonder al te diep gewortelde idealen of duidelijk uitgesproken standpunten zouden ons weleens kunnen inspireren om onze (lees: mijn) strijdlust meer te laten varen. Om eens niet altijd vol in discussie te gaan wanneer je een niet bevredigend antwoord hebt gekregen van je (mannelijke) medemens op de vraag wat je dwarszit. Om eens vooral na te denken over de vreselijk hoge idealen die jij uit volle overtuiging zou openbreken met jouw ideologische breekijzer. Dus dat ga ik ook maar eens doen!
Geef een reactie